ЖАЛЬ
ЖАЛЬ
Неяк нядаўна адной нядзелі,
Маючы часу вольнага шмат,
Быў я з другімі разам ў касцеле,
Гдзе памаліцца часамі рад,
Скрушаным сэрцам, як бы з налогу [12],
Уздыхнуць да неба як мае быць,
Гора, цярпенне занесці Богу
I сваё сэрца прад ім адкрыць.
Я разглядацца стаў па святыне,
Як бы нарокам, так, пакрысе.
Бачу, што й людзі па той прычыне
Хіба што гэтак моляцца ўсе.
Аж разам песня там загрымела
Па ўсім касцеле ў суладны тон
I рэха ў неба там паляцела,
Спеў і музыка ў кампаніён.
Уваччу слязінка мне заблішчэла,
У сэрца надзея ўступіла зноў,
I я паволі, як бы нясмела,
Стаў усміхацца зараз да слоў.
Знаная нота, знаны і словы,
I яе знае, пэўне, усяк.
Быў гэта польскі гімн нарадовы:
«Bo?e, co? polsk?…» і далей так.
Слухаў я, слухаў ды стаў маркотны,
Далей падумаў: Божа ты наш!
Чаму ж на нашай зямлі народнай
Аднаго сонца хоць бы — нямаш?!
I жаль зрабіўся мне непамерны
Ды стала горка, як і падчас.
Ці ж гэта, Божа наш міласэрны,
I ты забыўся ужо пра нас?
Ці ж мы таксама не твае дзеці,
Ці ж не сыны мы гэтай зямлі,
I ці не шлём мы штодня Вашэці
Свой пот крывавы і мазалі?
Ці ж Це не молім кожну нядзельку
I кожна свята суполам тут?
Выбаў жа, Божа, нашу зямельку
Із-пад няволі — выбаў із пут!