ЦІКАВЫ

ЦІКАВЫ

3 ліку ўсіх святаў у цэлым годзе,

Мусіць, для нашага брата

Адзін Вялікдзень у нашым народзе

Будзе найбольшае свята.

Бо йшчэ прычына будзе такая,

Што яго ждуць ўсей душою,

Бо яно звеку так прыпадае

Заўсёды ранняй вясною.

Будзіцца са сну наша зямліца,

Расце на кусце лісточак

I зелянее тады травіца,

Ажыў жучок, матылёчак.

Шэра зязюля зранку і ўвечар

Яра кукуе у садзе,

Павее ціхі і цёплы вецер,

Пойдзе скаціна у стадзе.

I, акром тога, ў нашым народзе

Ёсць успамінкі такія:

Сеўшы на сонцы ды пры пагодзе,

Часта гавораць старыя,

Штораз да году адна бывае

На цэлым свеце часіна,

Вось, як тыкеля поўнач настане

Прад гэтым святам вялікім,

У памяць Хрыстова з мёртвых устання

Людскім скаціна гаворыць языкам.

Учуўшы гэта мову такую,

Адзін цікавы знайшоўся:

Хацеў падслухаць гутарку тую

Ды ў хлеў на вышкі забраўся.

А яму ждаці прыйшлось не мала,

Бо час паволі цягнуўся,

Аж неяк жудка ўжо яму стала:

Пад шапкай волас уздуўся.

Як толькі поўнач глуха прабіла,

Цішыня стала нямая

I, уздыхнуўшы, загаварыла

Сціха кабылка гнядая:

«Ой, цяжка праца на мае грудзі!

Маю работу не мілу:

Гаспадара бо мне трэба будзе

Всзці пазаўтра ў магілу».

Ён, як асінка, увесь затросся,

Хоць быў і смелай натуры,

Зусім без духу ў хату панёсся,

Мароз пачуўшы на скуры.

Прыпёр у хату, паў на краваці,

А там сямейка ўжо спала.

Застагнаў толькі: «Ой, дзеткі! маці!

Надта ж нядобра мне стала!»

Знахара з вёскі пакуль пазвалі

I варажбітку кабету,

I хоць курылі і шмат шапталі,

Ён скончыў жыццё да свету.

Галосяць дзеткі, галосіць матка,

Плача сямейка, ўздыхае,

Радні, суседзяў прыйшла грамадка

Трупу павезла гнядая.

Доўга аб гэтым усе даволі

Успаміналі, прызнацца,

Але затое ў хлеў слухаць болей

Людзі хадзіці баяцца.