ДУМКА БЕЖАНЦА

ДУМКА БЕЖАНЦА

Свеціць месяц, а аблокі

Хмарка засланяе,

А бежанец адзінокі

Думаньку думае.

Прыйшла восень, зіма, весна,

Лета уцякае,

А ён позна і учэсна [11]

Вестачку чакае.

Удзень тошна, ўноч не спіцца,

Як катку ля плота.

Адзін жджэ, нібы зямліца

Дожджыка ў спякоту.

Стане Богу ён маліцца

Вольнаю часінай —

Пачынае з вачэй ліцца

Сляза за слязінай.

У змаганні траціць сілы,

Ападаюць рукі.

Калі ж будзе, Божа мілы,

Ужо канец разлукі?!

Мо ўзышоўшы ясна сонца

3 роднае старонкі,

Прымчыць вестку пад ваконца

Ад дзетак і жонкі?

А не знаў ён, мусіць, гэта,

Не думаў ніколі,

Што цяпер яго кабета

У цяжкай няволі.

Што ў сялібе засталіся

Толькі пустка, смецце,

Яго ж дзеткі распаўзліся

Усе па белым свеце.