ДУМКА БЕЖАНЦА
ДУМКА БЕЖАНЦА
Свеціць месяц, а аблокі
Хмарка засланяе,
А бежанец адзінокі
Думаньку думае.
Прыйшла восень, зіма, весна,
Лета уцякае,
А ён позна і учэсна [11]
Вестачку чакае.
Удзень тошна, ўноч не спіцца,
Як катку ля плота.
Адзін жджэ, нібы зямліца
Дожджыка ў спякоту.
Стане Богу ён маліцца
Вольнаю часінай —
Пачынае з вачэй ліцца
Сляза за слязінай.
У змаганні траціць сілы,
Ападаюць рукі.
Калі ж будзе, Божа мілы,
Ужо канец разлукі?!
Мо ўзышоўшы ясна сонца
3 роднае старонкі,
Прымчыць вестку пад ваконца
Ад дзетак і жонкі?
А не знаў ён, мусіць, гэта,
Не думаў ніколі,
Што цяпер яго кабета
У цяжкай няволі.
Што ў сялібе засталіся
Толькі пустка, смецце,
Яго ж дзеткі распаўзліся
Усе па белым свеце.