ПАЛЯВАННЕ

ПАЛЯВАННЕ

Пагінуў снег ужо на полі,

Усюды стала гразь, вада.

Стральцам жа гэта не бяда —

Есць птаства ўсякага даволі:

Пішчыць кулік і цягне сломка,

Вабіцца шэры ярубок,

Ды і глушэц ляціць на ток,

I цецярук балбоча громка;

Шпакоў, драздоў, чаек нямала,

I стады качак ды гусей.

Трудна злічыць дзічы усей,

Што к нам яе папрылятала.

А тут Вялікдзень наступае,

Добра было б яно, але,

Каб мець звярыну на стале,

Бо чуць не кожны яе мае.

I вот не надта даўно, зрання,

Прыслаў стральца мне неяк Бог,

Дык мы як відзіш з ім удвох

Пайшлі сабе на паляванне.

Час нам папаўся непагодны,

Дзень вельмі дужа слотны быў,

Як цераз сіта дожджык ліў,

I ветрык павяваў халодны.

I чуць успелі мы дабрацца,

Не затрымаўшыся нідзе,

Брылі па гразі, па вадзе,

Цераз раку паўзлі па кладцы.

I хоць змарыліся, у поце —

Угаварылісь, як рабіць:

Лупіць, што толькі падляціць.

Заселі ў будках на балоце.

Мінула поўнач ўжо глухая,

На небе пачало шарэць,

Было ўжо значна, што світае,

Хоць і не надта, а ледзь-ледзь.

Аж недзе там, сярод балота,

Працяжна закрычаў жураў,

А тут баранчык забляяў

I чайкі рынулі, як слота.

Цяцеркі скора заквакталі,

Зараз зашыкалі самцы,

Як на ігрышчы ў нас хлапцы,

Уголас ўсе забалбаталі.

То адлятае, то садзіцца,

То хвост распусціць, як індык,

То шыю выцягне, як бык,

I схопяцца з сабою біцца.

Вот мы нагледзеліся многа!

Няма на што і наракаць,

Але каб што упаляваць —

Дык не ўдалося нам нічога!

Праз меру доўга мы сядзелі,

А чалавек — гэта не дуб.

У роце клікаў зуба зуб,

Аж нашы стрэльбы акалелі.

Цяпер успамінаць аж жудка,

Як было холадна, дык страх!

Трасліся стрэльбы у руках,

Цецерукі ляцелі ў будкі.

Праўда, ідучы каля мшару

Аж па калені у вадзе,

Хоць не было відно нідзе,

Узагналі неяк качак пару.

Відно, былі праз меру смелы,

Бо, ўзняўшыся яны ўгару,

Кружылі доўгую пару,

А мы далі чатыры стрэлы.

I няхай хто як хоча судзе,

Хоць не папалі мы у іх,

А страхаў далі не малых,

I жыцця, пэўна, ім не будзе!

Нам пасля тога палявання

Халодна было там сядзець:

3 парожнім брухам і мяшком

Збіралася, мусіць, з вяршком

Вёрст із пятнаццаць да трапання.

Але мы там не асталіся

Ды пацягнуліся дамоў,

А мой кумпан саўсім прыстаў —

Ледзь-ледзь паволі дапляліся.

I на другі ўжо раз, бывала,

Ніяк і ногі не ідуць,

Як паляваць куды завуць:

Саўсім ахвота ўжо прапала.