У ДАЖДЖЛІВЫ ЧАС

У ДАЖДЖЛІВЫ ЧАС

Доўга у хаце нашыя брацці

Рукі злажыўшы сядзелі,

Бо, як на згубу, дождж ліў як з лубу,

Ліў праз чатыры нядзелі.

Цяпер жа многа выслаўляць Бога

За яго ласку патрэба,

Як за пагоду, так за уроду [9],

Што яе выслаў нам з неба.

Ужо пан Макары у календары

Жарку пагоду нам піша,

Сонейка грэе, і ветрык вее,

Спелую ніўку калыша.

Жнейкі рупліва рэжуць на ніве,

Уюць перавяслы не слабкі,

Вяжуць снапамі, кладуць радамі,

А после ставяць у бабкі.

А на балоце ў гразі і поце

Нашы мужчыны працуюць:

Травіцу косяць, сушаць, выносяць,

Свежае сена гатуюць.

Цяпер у хатцы можа астацца

Сівавалосы дзядуля,

Унукаў кучка, котка і сучка

Або старая бабуля.

У дождж і слоту, буру, грымоту

Мы са слязамі ўздыхалі.

Прайшла трывога, як з ласкі Бога

Добрай пагоды прыждалі.

Як на пачатку, так на астатку

Дай, Божа, зжаці, звязаці

Хлеб гэты новы, свежы, здаровы,

У добрым здароўі спажыці.