I

I

Жыў сабе дзяцюк Яська на свеце калісьці

I здумаў жаніцца для сваёй карысці.

I так, доўга не чакаўшы, ён адной нядзелькі

Сабраўся і паехаў да сваёй Анелькі.

Там яны, змеркаваўшы ўвесь свой стан сіроцкі,

Заручыны зрабілі на манер шляхоцкі

I, паводле ўставы і свайго сумлення,

Занеслі і два злоты на агалашэнне.

I Ясь у трэццю нядзельку, апрануўшы шубу,

Узяў сваю Анельку і павёз да шлюбу.

Ехаць, ды ў парадзе, дык было прыемна,

Але што ж, калі шлюбу не даюць дарэмна?

Духоўнік таўстапузы, як аконам панскі

(Відно, не знаў ён посту, мусіць, лютэранскі),

Пазваўшы маладога у сваю камору

I доўга не чакаўшы, так ён гавора:

«Слухай жа, Ясь міленькі, мой каханы сыну,

Ты гэтаку падобну бярэш дзяўчыну

I хочаш, каб парадна цябе павянчалі,

Дык дзесяць рублёў мусіш зараз даці

Ды, апроч тога, яшчэ з дружбы вясельнай

Трэба яшчэ што-кольвек для службы касцельнай».

Даць то было б не штука, гэта кожны знае,

Але штука ў гэтым, што не кожны мае.

I трэба яшчэ ведаць, што у пору гэну

Чырвоная паперка мела добру цэну.

Малады наш зжахнуўся, аж вышыблі поты,

Кажа: «Войчанька мілы, будзе дзесяць злоты».

А «войчанька» гаворыць: «За такія пянёнжкі

Магу табе шлюб даць, але з старое ксёнжкі.

Дык падумай жа сам ты і зваж належыце:

Якое ж тады ваша будзе усё жыцце?»

Падумаўшы, наш Яська так сабе гавора:

«Праз дзесяць рублёў на цэлы век гора?

За марных рублёў дзесяць цэлы век абрыда?»

Папёр як бачыш грошы пазычаць у жыда.

I хоць после Дыемны дзёр працэнт здаровы,

Але Яська затое браў шлюб з «ксёнжкі новай».