СВАТЫ

СВАТЫ

Адзін хлопец зухаваты

Не без дай прычыны

Выбіраўся раз у сваты

Да адной дзяўчыны.

А дзяўчына та багата,

I зусім не мала.

Дык узяў сабе за свата

Добрага брахала.

Прыгаворка ёсць такая,

Што «грэх душу муча».

Дык ён свата падзывае

Ды вось гэтак вуча:

«Помні, кажа, маё слова,

Сваце даўгавязы:

Як скажу я то ці ова [25] —

Дадавай два разы».

«Добра, — гэны так гамоне

Адважна і смела,—

Ужо за гэтым ў нас сягоння

Дык не стане дзела.

Толькі ты будзь, мой ты братка,

Адважан і смелкі

I бяры з сабой ў астатку

Чым болей гарэлкі».

Наліваюць самагонам

Цэлую баклашку

I для лепшага рэзону —

Манаполькі пляшку.

Ды не простай манаполькі,

Але гэткай лоўкай,

Што ўжываюць паны толькі —

3 белаю галоўкай.

Едуць сабе да засценка

I заходзяць ў хату,

Гдзе знаходзяць і паненку,

I маму, і тату.

Іх там хораша прымалі,

Як сватоў, канечне,

Уміг абрусам стол заслалі,

Напяклі яечні.

Выпілі і закусілі

Так укругавую

Ды інакш загаманілі

У пару у тую.

Дык наперад стары баця

Міргнуў на Марцэльку

I пытаецца ў зяця:

«Ці маеш зямельку?»

Гэны хлопец небажаты,

Сказаўшы не лішку,

Лжэ урэчы як наняты,

Кажа: «Маю крышку».

А сват зараз зауважа,

Падхапіўшы збоку:

«То ж ты маеш, браце, кажа,

Цэлую валоку!»

«Добра, добра, — стары мове.—

Мой ты, кажа, сынку,

Запытаўшы так па слове,

Ці маеш скацінку?»

Гэны ж зноўку не запнецца,

Урэчы на кпінку,

Але з месца адзавецца:

«Маю і скацінку».

А тут сват ізноў без спрэчак

Пад тое гамоне:

«Тры каровы, шэсць авечак,

Парсюк і хаўроння».

А стары ізноў пытае:

«А скажы, мой братку,

Ці то ж гэта зяць мой мае

Сваю ўласну хатку?»

«Я і хату, кажа, маю

Сваю ці чужую,

У каторай пражываю:

Ды і не гарую».

А сват зараз падбягае,

Кажа без абмовы:

«Справа будзе вось якая:

Ты ж маеш дом новы!»

Тыя бачаць, што тут змова.

Дык так, галубочкі!

Зачынаюць тут ізнова,

Але з другой бочкі:

«А ці праўда гэта будзе,

Мой зяціку статны:

Да работы, кажуць людзі,

Вашць так мала здатны?»

«Гэта так, мой цесцю мілы.

Часам да работы

То нямашака і сілы,

Або і ахвоты».

А сват зараз жа пад тое,

Мусіць, з волі неба:

«Ані то, ані другое:

А гультай як трэба!»

«А ці праўда гэта ж знову,

Хоць васпан нам блізкі,

Бо гавораць так па слову,

Што на вочы нізкі?»

«Дзе там праўда!

Баюць людзі

I бабы сарокі…

Як прызнацца, праўда будзе:

Крышку касавокі».

А сват зараз падыходзе.

«Досыць, кажа, ныці.

Ты ж сляпы зусім, і годзе.

Няма што круціці».

«А яшчэ. адно пытанне

У гэтыя часы:

Быццам вашаць мосці пане

Да гарэлкі ласы?»

«3 гэтым справа вось такая:

Не заходжу ў сварку.

Часам, скажам, так бывае,

Што заломіш чарку».

А сват кажа: «Не трэ зліцца.

Кварту ці касушку —

Толькі трэба падзівіцца —

Льеш, як у кадушку».

Дык па гэткім прывітанні,

Урэчы карытам,

Там сваты на пачаканні

Ад’язджалі з квітам.