ПАЖАР

ПАЖАР

Шырока крылы распусціла

Ужо ночка цёмна над зямлёй.

Усё заціхла, супачыла,

Настала цішыня, спакой.

На ветках птушкі ўжо паснулі,

Пад кустам зайчык задрамаў,

3-за хмары зорачкі бліснулі,

Пугач у лесе загукаў.

У лузе ціха, і на рэчцы

Ні хвалі — чоўна не відно.

Вада ледзь-ледзь узварухнецца,

I рыба плюсне аж на дно.

3 прыродай разам люд рабочы

Пайшоў спачыць — і стар і мал.

Прыклеіў скора сон ім вочы,

I ўсе паснулі напавал.

У поўнач пеўні заспявалі,

Завыў сабака ў ночнай цьме.

I глуш ізноў. А там ў аддалі

Мільгнулі ціха цені дзве.

. . .

Што гэта?!. У хаце ля дарогі

Бліснула полымя, йдзе дым…

Прачнуўся нехта, дзякуй Богу,

Зачаў крычаць: «Пажар! Гарым!»

I ў гэту цішыню начную,

Як панаваў нявінны сон,

Усе пачулі весць благую,

Калі на збор ударыў звон.

I зараз людзі наляцелі,

Хоць хто гдзе быў на старане,

Маўляў, мурашкі закіпелі,

Як муравейнік хто пырне.

Падняўся гоман, крык вялікі,

Агонь пякельна бушаваў,

Ішоў адгэтуль рогат дзікі

I з дымам іскры вецер гнаў.

Адзін скацінку выганяе,

Другі адзежыну імчыць,

А маці дзетак сабірае,

Бо хатка іх ужо гарыць.

Гарэлі гумны, хлевы, хаты,

Увесь дабытак гінуў так,

Што той, хто клаўся спаць багаты,

Сягоння стаў зусім жабрак…

I ўчора гдзе былі будынкі,

Тырчаць там печы, каміны,

I асталіся на ўспамінкі

Капцы гарэлікаў адны.

А людзі горка, горка плачуць,

I скаргі йдуць з усіх старон,

I па-над вёскай нудна крачуць

Стады збудзіўшыхся варон…