ПАЖАР
ПАЖАР
Шырока крылы распусціла
Ужо ночка цёмна над зямлёй.
Усё заціхла, супачыла,
Настала цішыня, спакой.
На ветках птушкі ўжо паснулі,
Пад кустам зайчык задрамаў,
3-за хмары зорачкі бліснулі,
Пугач у лесе загукаў.
У лузе ціха, і на рэчцы
Ні хвалі — чоўна не відно.
Вада ледзь-ледзь узварухнецца,
I рыба плюсне аж на дно.
3 прыродай разам люд рабочы
Пайшоў спачыць — і стар і мал.
Прыклеіў скора сон ім вочы,
I ўсе паснулі напавал.
У поўнач пеўні заспявалі,
Завыў сабака ў ночнай цьме.
I глуш ізноў. А там ў аддалі
Мільгнулі ціха цені дзве.
. . .
Што гэта?!. У хаце ля дарогі
Бліснула полымя, йдзе дым…
Прачнуўся нехта, дзякуй Богу,
Зачаў крычаць: «Пажар! Гарым!»
I ў гэту цішыню начную,
Як панаваў нявінны сон,
Усе пачулі весць благую,
Калі на збор ударыў звон.
I зараз людзі наляцелі,
Хоць хто гдзе быў на старане,
Маўляў, мурашкі закіпелі,
Як муравейнік хто пырне.
Падняўся гоман, крык вялікі,
Агонь пякельна бушаваў,
Ішоў адгэтуль рогат дзікі
I з дымам іскры вецер гнаў.
Адзін скацінку выганяе,
Другі адзежыну імчыць,
А маці дзетак сабірае,
Бо хатка іх ужо гарыць.
Гарэлі гумны, хлевы, хаты,
Увесь дабытак гінуў так,
Што той, хто клаўся спаць багаты,
Сягоння стаў зусім жабрак…
I ўчора гдзе былі будынкі,
Тырчаць там печы, каміны,
I асталіся на ўспамінкі
Капцы гарэлікаў адны.
А людзі горка, горка плачуць,
I скаргі йдуць з усіх старон,
I па-над вёскай нудна крачуць
Стады збудзіўшыхся варон…