II

II

Што вайна нарабіла ўсюды шкод нямала

I што яна на свеце людзей папсавала,

Што праз вайну ўсюды дарагоўля будзе —

Дык аб гэтым не трэба капацца ў талмудзе.

Да чаго ні даткніся, дык без перабору

Ад мала і да вяліка ўсё пайшло ўгору:

Уздаражалі тавары, работы ў час гэны,

Але і на малітвы падняліся цэны.

У адным месцы зацішным і пэўным нібы

Знаў я гэны закутак і тыя сялібы,

Гдзе трэццім прыказаннем назбыт вельмі

грэшаць

I адзін на другога, як сабакі, брэшуць.

Народ там, як і ўсюды, на чужое ласы.

Пры чужых людзях добрых, ад радні далёка,

Жыла адна бабулька сабе адзінока.

Сёмы крыжык канчала, помніла «паўстанне»,

I закончыла жыццё у дзявочым стане.

Памерла, дык і годзе, так штодзень бывае:

Адзін родзіцца на свет, другі памірае,

Прыходзяць і адыходзяць, як вада руч’ямі,

Змяняюцца народы, але свет той самы.

Знайшоўся і пляменнік — прыпёр без аглядкі,

Так урэчы з жалю, на дзеле — па спадкі[21].

Але уперад трэба узяцца да дзела,

Трэба месца ачысціць, каб не смярдзела.

Дык з двара далі дошчак і пару мужчынаў,

Тыя выкапалі яму, збілі дамавіну,

Запраглі, як да звозкі гнілога тавару,

У голую цялегу недабойкаў пару,

Крыху старое саломы ўзяўшы на пасланне,

I павезлі бабульку на вечнае спанне.

Не было там спевакоў, ні з духоўных чыну,

Толькі крыж, са тры бабы і са два мужчыны.

Пляменнік жа наперад папёр як меў сілу,

Хацеў, каб духоўнік пасвенціў магілу.

А там не поп, не пастыр быў евенгеліцкі,

Але так, як патрэба — ды ксёндз каталіцкі.

Праўда, што не сам старшы, але вельмі шпарак.

«Плаці мне, — кажа, — зараз семдзесят пяць

марак!»

А гэны яму кажа: «Калі ж я не маю.

Пасвенці, войча, на возе, я сам пахаваю».

I, завярнуўшы коні ад другіх фурманак,

Падвёз бабу з дамавінаю аж пад самы ганак.

«Войчанька» ўзлаваўся, нібы дастаў шылам,

Хрысціўся вельмі шпарка і махаў крапілам

Так, што кроплі сыпнулі, ажно загудзела

I бадай што дасталі праз дошкі да цела.