ЗАЦІШНЫ КУТОК

ЗАЦІШНЫ КУТОК

Край не вельмі далёкі, знаная прырода,

Дзе мне жыць давялося так, мусіць, з паўгода.

Там няма гор вялікіх, ні балот трасучых,

Але крыху затое ёсць пяскоў сыпучых.

Есць і лесу мясцамі, як сказаць, патросе,

Відаць на вузкіх ніўках дробнае калоссе

Як жоўтага ячменю, так шэрага жыта.

ёсць дарога гладкая з камення, убіта,

Высаджана прысадамі, цягнецца, як струнка,

I тут жа недалёка ідзе ўдаль чыгунка,

Стройная і гібкая, урэчы [7] дзяўчына,

Гдзе на дзень па два разы прыходзіць машына,

Цягне многа вагонаў, аж пыхціць ад пары,

Вязе хлеб ды аружжа і усе тавары.

За чыгункай удалі лес сінее трошкі

I, як вокам абнімеш, густа стрымяць вёскі.

Два ставы немалыя, сенажаць і рэчка,

Поле, двор і магілкі і зараз мястэчка.

Там дамкі невялікі, крытыя дахоўкай,

Рынак доўгі, шырокі з драўлянай паркоўкай [8],

Хоць не ўвесь ён з брукам чыста утрыманы.

I там жа зараз збоку касцёл мураваны,

Гдзе я кожнай нядзелькі, спазнаўшы дарогу,

Хадзіў разам з другімі памаліцца Богу.

А убаку паводдаль, напроці касцёла,

Як і ў кожным мястэчку, жыдоўская школа.

I, ўрэшце, як на дзіва, ззаду за царквою

Будынак, куды ходзіць сам кароль пехатою.