1

1

Гдзе бярозы расахаты

I вясною лужы,

Там стаяў двор старой даты,

Багаты і дужы.

I дзяды як талкавалі,

Помняць гэта ўнукі,

Пераходзіў як, казалі,

Ён із рук у рукі.

I, бывала, ў двары гэтым

У дождж ці пагоду,

Ці зімою, ці то летам

Шмат было народу.

Аж раілася на полі

Ад сваіх, нанятых,

I работнікаў даволі

Было прыганятых.

Быў вялікі у іх гоман,

Хоць толк малаваты —

Цівун, пісар, і акоман,

I рымар куртаты.

I усе пад песню стару

Жылі, пажывалі,

Бралі пенсію ў ахвяру

I да тога кралі

I зярняткі, і мякіну

Пакрысе, паволі,

I ячмень, і канюшыну

3 мяшкамі на полі.

Доўгі час яны там дзесьці

Цягалі, насілі,

Аж пакуль такі нарэшце

Іх не палавілі.

Дык праз гэтую прычыну,

Як людзі казалі,

Акомана, як тычыну,

Із двара прагналі.

Дык цяпер, хай Бог бароніць,

I жальба знайшлася.

Бедны, горкі слёзы роніць,

Але ўжо — па часе!