3 КУТКА ПРАЎДЫ

3 КУТКА ПРАЎДЫ

На свеце многа наракання

Ды многа слёз і многа бед,

Але, як кажа нам пазнанне,

Вядзецца гэта з даўніх лет.

На маладых старыя ўссеўшы,

Ды вельмі брыдка ганяць іх;

Але, так з боку паглядзеўшы,

Няма за што хваліць саміх.

Не адзін бацька наракае,

Што п’яніца яго сынок,—

Але няхай прыпамінае,

Як сам у водцы мокне, мок.

Другая маці зноў бядуе,

Кляне і плача на свой лёс:

Яе дачушка не шануе

I часта хвігі суне ў нос.

Сягоння гэта ёй не ліха,

Увагі к старасці няма!

А тое, бедная, забыла,

Што так рабіла і сама…

I часта голавы марочым,

Хоць тут адказ, здаецца, прост,

Што праўды толькі мы не хочам

Казаць ніколі на свой хвост.