ВОСЕНЬ

ВОСЕНЬ

Вось после бурнай жніўнай пары

Верасень хмурны, як дзед стары,

3 торбаю поўнай да нас ідзець.

Малыя пеўні ўжо сталі пець.

Замільгацелі, як не былі,

I адляцелі ў вырай буслы.

Гусі ў грамадах цягнуць з двароў

Шнурам і ў стадах да выганоў.

А як кастрычнік спадзе на нос,

Бывае зранку ужо мароз.

Зямліца-маці, будзь ёй хвала,

Сваё багацце ёй аддала.

Ужо гола поле, зняты пасеў,

Не звоніць болей вясёлы спеў.

Пташкі замоўклі, і гай заглох,

Лісце пажоўкла па дзераўцох.

Як бы спадманкам лета ўцякло.

Неба туманам завалакло,

Як цераз сіта, сыпле рунец —

Вясна забыта, лету канец.

Дзянькі пагодны прайшлі усе,

Вецер халодны лісце нясе,

Трусіць, зрывае, гоніць удаль

Ды завывае — наводзіць жаль.

Перазвінелі косы, сярпы,

А загудзелі ў гумнах цапы,

Падаюць слаўна, аж звініць ток.

Зробяць нам спраўна новы хлябок!