ПІРОГ

ПІРОГ

Раз так неяк на кірмашы

Восенню, мой братка,

Дзве сышліся бабы нашы —

Дачушка і матка.

Матка зараз усё знаці

Хоча як быць мае…

Ну, вядома, так як маці —

У дачкі пытае.

«А мая ж ты, — кажа, — кветка,

Як табе жывецца?

Ці не надта з мужам кепска?

Мо часамі б’ецца?»

«А матуля ж мая родна,

Лепш бы я сядзела —

Так мне замужам нягодна,

Так мне надаела…

Мой мужык, табе прызнацца,

Сыты ці галодны,

Усё яго трэба баяцца,

Гэткі ўжо нягодны!

А няхай сам Бог бароне!

Кажу без абману:

Я спякла яму сягоння

Піражок румяны,

Мяккі, жоўты, як той кажа,

Спечаны дарэчы.

А ён, гад, як ім засмажа

Проста мне у плечы!..

А няхай яго нячысты

Да сну ускалыша! —

Я ўжо думала, ўсе чыста

Косці мне пакрыша!..»