ЖАЛЬ

ЖАЛЬ

Неяк нядаўна адной нядзелі,

Маючы часу вольнага шмат,

Быў я з другімі разам ў касцеле,

Гдзе памаліцца часамі рад,

Скрушаным сэрцам, як бы з налогу [12],

Уздыхнуць да неба як мае быць,

Гора, цярпенне занесці Богу

I сваё сэрца прад ім адкрыць.

Я разглядацца стаў па святыне,

Як бы нарокам, так, пакрысе.

Бачу, што й людзі па той прычыне

Хіба што гэтак моляцца ўсе.

Аж разам песня там загрымела

Па ўсім касцеле ў суладны тон

I рэха ў неба там паляцела,

Спеў і музыка ў кампаніён.

Уваччу слязінка мне заблішчэла,

У сэрца надзея ўступіла зноў,

I я паволі, як бы нясмела,

Стаў усміхацца зараз да слоў.

Знаная нота, знаны і словы,

I яе знае, пэўне, усяк.

Быў гэта польскі гімн нарадовы:

«Bo?e, co? polsk?…» і далей так.

Слухаў я, слухаў ды стаў маркотны,

Далей падумаў: Божа ты наш!

Чаму ж на нашай зямлі народнай

Аднаго сонца хоць бы — нямаш?!

I жаль зрабіўся мне непамерны

Ды стала горка, як і падчас.

Ці ж гэта, Божа наш міласэрны,

I ты забыўся ужо пра нас?

Ці ж мы таксама не твае дзеці,

Ці ж не сыны мы гэтай зямлі,

I ці не шлём мы штодня Вашэці

Свой пот крывавы і мазалі?

Ці ж Це не молім кожну нядзельку

I кожна свята суполам тут?

Выбаў жа, Божа, нашу зямельку

Із-пад няволі — выбаў із пут!