КАМУ ШТО

КАМУ ШТО

Вясна хароша для паэта,

Ці, як там кажуць, — песняра.

Для хлебароба будзе гэта

Несамавітая пара.

Часамі хлеба ні крупінкі,

Ані ўламаць, ані уліць,

А тут яшчэ і для скацінкі,

Бывае, трэба прыкупіць.

Хаця красуюць кветкі густа,

Пяе пяўцоў крылаты хор,

Але… сумна, калі ў клеці пуста

Ды у гумне свісціць віхор!

Бо салаўя не кормяць песні,

Як ёсць прымоўка гэтка, знай,

I думай ты сабе, хоць трэсні,

Але ўсім есці падавай.

Хоць гэтага не скажа кожын,

Знаць гэта толькі бедаку,

Што як жывот твой, брат, парожан

Тады і песні па баку.

Вось тут і маеце прычыну,

Ды, як гавораць, і «кручок»,

Што ані бэзу, ні язміну

Ніяк не ўкрышыш у гаршчок!

Наш брат тады зусім спакоен,

I весялосць яго бярэць,

Калі яго равеснік повен —

Тады ж ён можа і запець.

Вясковец мае тады свята

I можа сабе адпачыць,

Як восень паспее багата

Яго пладамі адарыць.

Як ён нажне багата хлеба

Ды пачне бульбачку капаць,

Усё ачысціць як патрэба —

Ніву, гарод і сенажаць.

Тады наш брат свінчо падкорміць,

Наробіць круп, мукі — тады

Усіх памёршых ён прыпомніць,

Жывых пакліча на Дзяды [10].