ЦЯРПЛІВЫ НЯБОЖЧЫК

ЦЯРПЛІВЫ НЯБОЖЧЫК

Чуў я нядаўна, мае вы кветкі,

Сапраўды дзіўны выпадак гэткі.

Аб ім шырока усе казалі,

Можа, і праўда, калі не салгалі.

Быць мела гэта, скажам вашэці,

Ды у Вілейскім недзе павеце.

Неяк зімою, мусіць, пад поўня,

Адзін там дзядзька памёр раптоўна.

У гэткіх справах трэ асцярожна:

Такіх вось трупаў хаваць не можна,

Бо суддзя, доктар, як бы на кепства,

Мусяць уперад правесці следства.

Дык хоць прыбралі па смерці гарне,

А палажылі толькі ў трупярні.

Гэтак ці чулі без амбарасу[2],

Як быць павінна, толькі да часу.

Пакуль да следства, то ж няма жарту,

Дык у дадатку стаўлялі варту,

Але, сказаўшы так, без галасу[3],

Суддзя прыехаць не меў ўсё часу.

Усё збіраўся туды прыехаць.

А наш нябожчык высах, бы вехаць,

Толькі смярдзеці пачаў ён вельмі,

Покуль духоўнік прагнаў з трупэрні.

Зноў тарапаты [4], ды варта смехаў,

Як той нябожчык дамоў прыехаў.

Клопат вялікі: дзе ж яго дзеці?

Ну дык унеслі зараз да клеці

I там да часу супачывае

Ды таго следства цярпліў чакае.

Яму такая, знаць, выйшла карта,

Што днём і ноччу пільнуе варта.

Хоць смурод душыць, сказаўшы ўперад,

А можа, прыйдзе на следства чэрад?

Пэўна ж, урэшце, як мне здаецца,

Можа, няшчасны калі дажджэцца?

Гэтак сказаўшы проста, без звадкі:

У нашым краі дрэнь, брат, парадкі.

Каб прыглядзецца толькі патросе,

Пэўна, і болей чаго б знайшлося.