ЗАЦІШНЫ КУТОК
ЗАЦІШНЫ КУТОК
Край не вельмі далёкі, знаная прырода,
Дзе мне жыць давялося так, мусіць, з паўгода.
Там няма гор вялікіх, ні балот трасучых,
Але крыху затое ёсць пяскоў сыпучых.
Есць і лесу мясцамі, як сказаць, патросе,
Відаць на вузкіх ніўках дробнае калоссе
Як жоўтага ячменю, так шэрага жыта.
ёсць дарога гладкая з камення, убіта,
Высаджана прысадамі, цягнецца, як струнка,
I тут жа недалёка ідзе ўдаль чыгунка,
Стройная і гібкая, урэчы [7] дзяўчына,
Гдзе на дзень па два разы прыходзіць машына,
Цягне многа вагонаў, аж пыхціць ад пары,
Вязе хлеб ды аружжа і усе тавары.
За чыгункай удалі лес сінее трошкі
I, як вокам абнімеш, густа стрымяць вёскі.
Два ставы немалыя, сенажаць і рэчка,
Поле, двор і магілкі і зараз мястэчка.
Там дамкі невялікі, крытыя дахоўкай,
Рынак доўгі, шырокі з драўлянай паркоўкай [8],
Хоць не ўвесь ён з брукам чыста утрыманы.
I там жа зараз збоку касцёл мураваны,
Гдзе я кожнай нядзелькі, спазнаўшы дарогу,
Хадзіў разам з другімі памаліцца Богу.
А убаку паводдаль, напроці касцёла,
Як і ў кожным мястэчку, жыдоўская школа.
I, ўрэшце, як на дзіва, ззаду за царквою
Будынак, куды ходзіць сам кароль пехатою.