АПОШНЯЕ ЖАДАННЕ

АПОШНЯЕ ЖАДАННЕ

Век цэлы біўся я, трапятаўся,

Бо гэтак, мусіць, судзіў мне Бог…

I тады толькі я ужо здаўся,

Калі мяне немач зваліла з ног.

Ляжу ў пасцелі я адзінокі…

Пакой вялікі, быццам стадол,

А мае думкі блудзяць далёка,

Хоць дакучае пракляты боль.

Цісне і ломіць старыя косці,

Ды сэрца ные цяжэнька тут.

I як бы шэпча на вуха хтосьці,

Што ўжо прыходзіць скора капут.

Ноч доўга… Сумна, о мой ты Божа!

У маім хароме мёртвая ціш.

А гэтай цішы не патрывожа

Ні звонам муха, ні бегам мыш…

Ляжу і ныю адзін — бяздольны,

Чужыя людзі, чужы куток.

Пара ўжо скончыць свой труд мазольны,

Шкада мне толькі жонкі, дзяток.

Адно, прызнацца, хацеў бы штосьці

(Такія думкі ў мяне былі),

Каб после смерці ды свае косці

У беларускай злажыць зямлі.

Дык пахавайце гдзе на кургане

Паміж зялёнай кучкі дзярэў,

Гдзе разлягацца будзе ў тумане

Наш беларускі тужлівы спеў.

Толькі пастаўце крыжык дубовы

Мне на магілцы, прашу я вас,

А на крыжы напішыце словы:

«Тут пахаваны Стары Улас».