СВАТАЎСТВО

СВАТАЎСТВО

Раз зімоваю парою,

Мусі, ў мясаедзе,

Сабраліся між сабою

Нашыя суседзі.

А ці ўлетку, ці зімою

Так па людзях ходзіць,

Што старыя між сабою

Сватаўство заводзяць.

Дык як выпілі даволі

Крэпкай саматужкі,

Янка наш хваліць паволі

Стаў свае дачушкі.

«Старша, — кажа ён, — гадамі

Мая Кацярына.

Каб вы, братцы, зналі самі —

Анёл, не дзяўчына!

I паслушна, і набожна,

Ціхая, як рыба,

Дык хто возьме, сказаць можна,

Скарб дастане хіба!

А малодшая Мар’яна

Да ўсякай работы,

Як да шыцця, так да ткання,

Мае шмат ахвоты.

Мо на горб яе другія

Звернуць з вас увагу,

Але я ёй дам за тое

Сто рублёў пасагу».

Учуўшы гэта, ад парога

Юрка Мікалаеў

Падыходзіць да старога

Ды скора пытае:

«Ведаеце што, татуля,

Можа, ў вас часамі

Ёсць Тацяна ці Настуля

Ды з двума гарбамі?!»