ПІРОГ
ПІРОГ
Раз так неяк на кірмашы
Восенню, мой братка,
Дзве сышліся бабы нашы —
Дачушка і матка.
Матка зараз усё знаці
Хоча як быць мае…
Ну, вядома, так як маці —
У дачкі пытае.
«А мая ж ты, — кажа, — кветка,
Як табе жывецца?
Ці не надта з мужам кепска?
Мо часамі б’ецца?»
«А матуля ж мая родна,
Лепш бы я сядзела —
Так мне замужам нягодна,
Так мне надаела…
Мой мужык, табе прызнацца,
Сыты ці галодны,
Усё яго трэба баяцца,
Гэткі ўжо нягодны!
А няхай сам Бог бароне!
Кажу без абману:
Я спякла яму сягоння
Піражок румяны,
Мяккі, жоўты, як той кажа,
Спечаны дарэчы.
А ён, гад, як ім засмажа
Проста мне у плечы!..
А няхай яго нячысты
Да сну ускалыша! —
Я ўжо думала, ўсе чыста
Косці мне пакрыша!..»