ВОСЕНЬ
ВОСЕНЬ
Вось после бурнай жніўнай пары
Верасень хмурны, як дзед стары,
3 торбаю поўнай да нас ідзець.
Малыя пеўні ўжо сталі пець.
Замільгацелі, як не былі,
I адляцелі ў вырай буслы.
Гусі ў грамадах цягнуць з двароў
Шнурам і ў стадах да выганоў.
А як кастрычнік спадзе на нос,
Бывае зранку ужо мароз.
Зямліца-маці, будзь ёй хвала,
Сваё багацце ёй аддала.
Ужо гола поле, зняты пасеў,
Не звоніць болей вясёлы спеў.
Пташкі замоўклі, і гай заглох,
Лісце пажоўкла па дзераўцох.
Як бы спадманкам лета ўцякло.
Неба туманам завалакло,
Як цераз сіта, сыпле рунец —
Вясна забыта, лету канец.
Дзянькі пагодны прайшлі усе,
Вецер халодны лісце нясе,
Трусіць, зрывае, гоніць удаль
Ды завывае — наводзіць жаль.
Перазвінелі косы, сярпы,
А загудзелі ў гумнах цапы,
Падаюць слаўна, аж звініць ток.
Зробяць нам спраўна новы хлябок!