ПРАДАЎ

ПРАДАЎ

Паглядзеўшы, дык, здаецца,

Не найгорш у нас жывецца,

А прызнацца, даліпан,

Усюды лгарства ды абман.

I не трэба многа рыцца,

Каб шукаці ды дзівіцца.

Паслужыць можа цяпер

Хіба гэтакі прымер.

Пры сталіцы люднай, спорнай,

На зямліцы жырнай, чорнай,

Між узгоркаў і раўнін

Там пасёлак быў адзін.

У тым пасёлку зухаваты

Дык селянін жыў багаты,

Бо ячмень хвацка радзіў.

Не найгорай дзядзька жыў!

Меў скацінку, грошай, хлеба

I ўсяго, чаго патрэба.

Ды сказаўшы акурат,

Быў той дзядзька скупават.

А прымаўка ёсць, мой браце,

Што скупы два разы траце.

Дык і з ім, сказаць, падчас

Так бывала іншы раз.

Раз было вось так аднака:

Укарміў ён падсвінака,

Як бы гэта вам сказаць,

Пудоў шэсць, а можа, пяць,—

Нібы вылепіў із цеста.

I павёз яго у места,

Спадзяваўся дзе, відаць,

Вельмі дорага прадаць.

А хацеў за свінку гэну

Ды трайную узяць цэну.

Таргаваў другі, глядзеў,

А купіць то не хацеў.

Прастаяў так торг, і годзе!

Аж пад вечар падыходзе

Да тавару сябра чыст,

Кажа: «Буду арганіст

I даўно хаджу па рынку,

Для ксяндза шукаю свінку.

Ваш тавар мне па душы,

Дайце зробім барышы».

I уміг, зараз без мукі

Перабілі ў торгу рукі.

«А па грошы сходзіш, Вашць,

Да касцёла — ксёндз аддасць.

Тож не дома, а ў дарозе:

Паляжыць свінчо на возе.

Мы з Вашэцяю уміг

Сходзім разам удваіх».

I вандруюць да бажніцы.

Ажно там у спавядніцы

Ксёндз вікары, дабрадзей,

Спавядаў сваіх людзей.

Пастаяўшы у народзе,

Да ксяндза ён падыходзе.

Стаўшы ціха пры акне,

I на вуха шапяне

Ды з вачэй пускае слёзкі.

Кажа: «Я з далёкай вёскі,

Тут дурнога брата меў

I да спозедзі прывеў».

I як там стаяў з ім радам,

Адступацца узяў задам

I убіўся у народ

I з касцёла ды у ход!

Ксёндз па сябра паглядае.

Бачыць, нешта ён міргае,

Дык гамоне: «Ну, кленцай!»

А той кажа: «Грошы дай!»

«Што за грошы?» — ксёндз пытае.

А той зноўку паўтарае.

Кажа: «Войча, не круці,

А за свінку заплаці!

Не патрэба было слаці

Арганістага купляці,

А так стаў, не варажы,

Толькі грошы палажы».

Здагадаўся ксёндз: ці чулі,

Хіба жулікі надулі!

«Вашэць, дык скарэй ідзі

I ці конік ёсць, глядзі».

Той на двор ў вялікім руху,

Ажно свінкі ані духу.

«Сябра» як упаў ў агонь.

Шчасце, што астаўся конь.