СВАТЫ
СВАТЫ
Адзін хлопец зухаваты
Не без дай прычыны
Выбіраўся раз у сваты
Да адной дзяўчыны.
А дзяўчына та багата,
I зусім не мала.
Дык узяў сабе за свата
Добрага брахала.
Прыгаворка ёсць такая,
Што «грэх душу муча».
Дык ён свата падзывае
Ды вось гэтак вуча:
«Помні, кажа, маё слова,
Сваце даўгавязы:
Як скажу я то ці ова [25] —
Дадавай два разы».
«Добра, — гэны так гамоне
Адважна і смела,—
Ужо за гэтым ў нас сягоння
Дык не стане дзела.
Толькі ты будзь, мой ты братка,
Адважан і смелкі
I бяры з сабой ў астатку
Чым болей гарэлкі».
Наліваюць самагонам
Цэлую баклашку
I для лепшага рэзону —
Манаполькі пляшку.
Ды не простай манаполькі,
Але гэткай лоўкай,
Што ўжываюць паны толькі —
3 белаю галоўкай.
Едуць сабе да засценка
I заходзяць ў хату,
Гдзе знаходзяць і паненку,
I маму, і тату.
Іх там хораша прымалі,
Як сватоў, канечне,
Уміг абрусам стол заслалі,
Напяклі яечні.
Выпілі і закусілі
Так укругавую
Ды інакш загаманілі
У пару у тую.
Дык наперад стары баця
Міргнуў на Марцэльку
I пытаецца ў зяця:
«Ці маеш зямельку?»
Гэны хлопец небажаты,
Сказаўшы не лішку,
Лжэ урэчы як наняты,
Кажа: «Маю крышку».
А сват зараз зауважа,
Падхапіўшы збоку:
«То ж ты маеш, браце, кажа,
Цэлую валоку!»
«Добра, добра, — стары мове.—
Мой ты, кажа, сынку,
Запытаўшы так па слове,
Ці маеш скацінку?»
Гэны ж зноўку не запнецца,
Урэчы на кпінку,
Але з месца адзавецца:
«Маю і скацінку».
А тут сват ізноў без спрэчак
Пад тое гамоне:
«Тры каровы, шэсць авечак,
Парсюк і хаўроння».
А стары ізноў пытае:
«А скажы, мой братку,
Ці то ж гэта зяць мой мае
Сваю ўласну хатку?»
«Я і хату, кажа, маю
Сваю ці чужую,
У каторай пражываю:
Ды і не гарую».
А сват зараз падбягае,
Кажа без абмовы:
«Справа будзе вось якая:
Ты ж маеш дом новы!»
Тыя бачаць, што тут змова.
Дык так, галубочкі!
Зачынаюць тут ізнова,
Але з другой бочкі:
«А ці праўда гэта будзе,
Мой зяціку статны:
Да работы, кажуць людзі,
Вашць так мала здатны?»
«Гэта так, мой цесцю мілы.
Часам да работы
То нямашака і сілы,
Або і ахвоты».
А сват зараз жа пад тое,
Мусіць, з волі неба:
«Ані то, ані другое:
А гультай як трэба!»
«А ці праўда гэта ж знову,
Хоць васпан нам блізкі,
Бо гавораць так па слову,
Што на вочы нізкі?»
«Дзе там праўда!
Баюць людзі
I бабы сарокі…
Як прызнацца, праўда будзе:
Крышку касавокі».
А сват зараз падыходзе.
«Досыць, кажа, ныці.
Ты ж сляпы зусім, і годзе.
Няма што круціці».
«А яшчэ. адно пытанне
У гэтыя часы:
Быццам вашаць мосці пане
Да гарэлкі ласы?»
«3 гэтым справа вось такая:
Не заходжу ў сварку.
Часам, скажам, так бывае,
Што заломіш чарку».
А сват кажа: «Не трэ зліцца.
Кварту ці касушку —
Толькі трэба падзівіцца —
Льеш, як у кадушку».
Дык па гэткім прывітанні,
Урэчы карытам,
Там сваты на пачаканні
Ад’язджалі з квітам.