3 КУТКА ПРАЎДЫ
3 КУТКА ПРАЎДЫ
На свеце многа наракання
Ды многа слёз і многа бед,
Але, як кажа нам пазнанне,
Вядзецца гэта з даўніх лет.
На маладых старыя ўссеўшы,
Ды вельмі брыдка ганяць іх;
Але, так з боку паглядзеўшы,
Няма за што хваліць саміх.
Не адзін бацька наракае,
Што п’яніца яго сынок,—
Але няхай прыпамінае,
Як сам у водцы мокне, мок.
Другая маці зноў бядуе,
Кляне і плача на свой лёс:
Яе дачушка не шануе
I часта хвігі суне ў нос.
Сягоння гэта ёй не ліха,
Увагі к старасці няма!
А тое, бедная, забыла,
Што так рабіла і сама…
I часта голавы марочым,
Хоць тут адказ, здаецца, прост,
Што праўды толькі мы не хочам
Казаць ніколі на свой хвост.