I
I
Жыў сабе дзяцюк Яська на свеце калісьці
I здумаў жаніцца для сваёй карысці.
I так, доўга не чакаўшы, ён адной нядзелькі
Сабраўся і паехаў да сваёй Анелькі.
Там яны, змеркаваўшы ўвесь свой стан сіроцкі,
Заручыны зрабілі на манер шляхоцкі
I, паводле ўставы і свайго сумлення,
Занеслі і два злоты на агалашэнне.
I Ясь у трэццю нядзельку, апрануўшы шубу,
Узяў сваю Анельку і павёз да шлюбу.
Ехаць, ды ў парадзе, дык было прыемна,
Але што ж, калі шлюбу не даюць дарэмна?
Духоўнік таўстапузы, як аконам панскі
(Відно, не знаў ён посту, мусіць, лютэранскі),
Пазваўшы маладога у сваю камору
I доўга не чакаўшы, так ён гавора:
«Слухай жа, Ясь міленькі, мой каханы сыну,
Ты гэтаку падобну бярэш дзяўчыну
I хочаш, каб парадна цябе павянчалі,
Дык дзесяць рублёў мусіш зараз даці
Ды, апроч тога, яшчэ з дружбы вясельнай
Трэба яшчэ што-кольвек для службы касцельнай».
Даць то было б не штука, гэта кожны знае,
Але штука ў гэтым, што не кожны мае.
I трэба яшчэ ведаць, што у пору гэну
Чырвоная паперка мела добру цэну.
Малады наш зжахнуўся, аж вышыблі поты,
Кажа: «Войчанька мілы, будзе дзесяць злоты».
А «войчанька» гаворыць: «За такія пянёнжкі
Магу табе шлюб даць, але з старое ксёнжкі.
Дык падумай жа сам ты і зваж належыце:
Якое ж тады ваша будзе усё жыцце?»
Падумаўшы, наш Яська так сабе гавора:
«Праз дзесяць рублёў на цэлы век гора?
За марных рублёў дзесяць цэлы век абрыда?»
Папёр як бачыш грошы пазычаць у жыда.
I хоць после Дыемны дзёр працэнт здаровы,
Але Яська затое браў шлюб з «ксёнжкі новай».